صفات ظاهری و باطنی و اخلاق آن حضرت
حضرت کاظم ( ع ) دارای قامتی معتدل بود . صورتش نورانی و گندمگون و رنگ مویش سیاه و انبوه بود .  بدن شریفش از زیادی عبادت ضعیف شد ، ولی همچنان روحی قوی و قلبی   تابناک داشت . امام کاظم به تصدیق همه مورخان ، به زهد و عبادت بسیار معروف  بوده است . موسی بن جعفر از عبادت و سختکوشی به " عبد صالح " معروف و در  سخاوت و بخشندگی مانند نیاکان بزرگوار خود بود . بدره های ( کیسه های ) سیصد  دیناری و چهارصد دیناری  و دو هزار دیناری می آورد و بر ناتوانان و نیازمندان  تقسیم می کرد . از حضرت موسی کاظم روایت شده است که فرمود : " پدرم ( امام  صادق (ع ) ) پیوسته مرا به سخاوت داشتن و کرم کردن سفارش می کرد " .  امام ( ع ) با آن کرم و بزرگواری و بخشندگی خود لباس خشن بر تن می کرد ،  چنانکه نقل کرده اند : " امام بسیار خشن پوش و روستایی لباس بود " و این خود نشان دیگری است از بلندی  روح و صفای باطن و بی اعتنایی آن امام به زرق و برقهای   گول زننده دنیا .  امام موسی کاظم ( ع ) نسبت به زن و فرزندان و زیردستان بسیار با عاطفه و  مهربان بود . همیشه در اندیشه فقرا و بیچارگان بود ، و پنهان و آشکار به آنها کمک می  کرد . برخی از فقرای مدینه او را شناخته بودند اما بعضی - پس از تبعید  حضرت از مدینه به بغداد - به کرم و بزرگواریش پی بردند و آن وجود عزیز را  شناختند .  امام کاظم ( ع ) به تلاوت قرآن مجید انس زیادی داشت . قرآن را با  صدایی حزین و خوش تلاوت می کرد . آن چنان که مردم در اطراف خانه آن حضرت گرد  می آمدند و از روی  شوق و رقت گریه می کردند . بدخواهانی بودند که آن حضرت و  اجداد گرامیش را - روی در روی - بد می گفتند و سخنانی دور از ادب به زبان  می راندند ، ولی  آن حضرت با بردباری و شکیبایی با آنها روبرو می شد ، و حتی   گاهی با احسان آنها را به صلاح می آورد ، و تنبیه می فرمود . تاریخ ، برخی از این  صحنه ها را در خود نگهداشته است . لقب " کاظم " از همین جا پیدا شد . کاظم    یعنی : نگهدارنده و فروخورنده خشم . این رفتار در برابر کسی یا کسانی بوده که از راه جهالت و نادانی  یا به تحریک دشمنان به این کارهای زشت و دور از ادب  دست می زدند . رفتار حکیمانه و صبورانه آن حضرت ( ع ) کم کم ، بر آنان حقانیت  خاندان عصمت و اهل بیت ( ع ) را روشن می ساخت ، اما آنجا که پای گفتن کلمه  حق - در برابر سلطان و خلیفه ستمگری - پیش می آمد ،  امام کاظم ( ع ) می فرمود :  " قل الحق و لو کان فیه هلاکک " یعنی : حق را بگو اگرچه آن حقگویی موجب هلاک  تو باشد . ارزش والای حق به اندازه ای است که باید افراد در مقابل حفظ آن  نابود شوند . در فروتنی  - مانند صفات شایسته دیگر خود - نمونه بود . با فقرا  می نشست و از بینوایان دلجویی می کرد . بنده را با آزاد مساوی می دانست و  می فرمود همه ، فرزندان آدم و آفریده های خدائیم .  از ابوحنیفه نقل شده است که گفت : " او را در کودکی دیدم و از او  پرسشهایی کردم چنان پاسخ داد که گویی از سرچشمه ولایت سیراب شده است . براستی   امام موسی بن جعفر ( ع ) فقیهی  دانا و توانا و متکلمی مقتدر و زبردست بود " .  محمد بن نعمان نیز می گوید : " موسی بن جعفر را دریایی بی پایان دیدم که می جوشید  و می خروشید وبذرهای دانش به هر سو می پراکند " .  برگرفته از سایت شبکه 2